Sumy neapolitańskie

Dług nie do odzyskania. Bezskuteczna egzekucja. Niewypłacalność dłużnika. Jakże znienawidzone to przez każdego przedsiębiorcę pojęcia. Te pojęcia jednak nie są nowe. Dobrze obrazuje je historia sum neapolitańskich.

Pojęcie „sumy neapolitańskie” nie jest powszechnie znane. Przybliżymy je pokrótce. W 1556 roku Habsburgowie zaciągnęli u królowej Bony ogromny ( jak na owe czasy) dług. Pożyczka opiewała na kwotę ok. 430 tys. dukatów w złocie. Przeliczając to na współczesne wartości jest to około 235 mln zł. Sporo prawda?

Zwrot wierzytelności negocjowali wielcy tego świata, a proces „windykacyjny” trwał prawie 120 lat. Szacuje się, że odzyskane zostało około 8-10% tej sumy.

Sumy neapolitańskie pozostały na zawsze synonimem ogromnych wierzytelności nie do odzyskania.

Nie ma jedynej recepty na to, aby taki odpowiednik sum neapolitańskich nie pojawił się z dowolnej firmie. Jest jednak sposób na ograniczenie takiego ryzyka.

Prewencja, zdecydowane działania, mądry system monitorowania należności i kontrahentów. I przede wszystkim szybkie reagowanie na niepokojące sygnały.

W przypadku istnienie przeterminowanych należności czas praktycznie zawsze gra na korzyść dłużnika. Dlatego tak ważne jest ciągłe badanie kondycji finansowej swoich partnerów biznesowych. Jest to oczywiście czasochłonne zajęcie, ale są przecież specjaliści którzy mogą zająć się tymi procesami na zasadach outsourcingu. W większości przypadków to naprawdę się opłaca.

Uczmy się na błędach, nawet tych sprzed prawie pół tysiąca lat. Ryzyko powstania „sumy neapolitańskiej” można znacząco zminimalizować. I tego życzymy każdemu przedsiębiorcy a także sobie.